Mediteren, loslaten . . .

Mediteren, los laten en geduld hebben.

Afgezien van het feit dat ik werkelijk mijn ogen uitkijk van verbazing, verwondering en herkenning in dit prachtige land, gaat deze reis ook een laagje dieper. Juist doordat we in een land zijn aan de andere kant van de wereld, waar hele andere gewoontes zijn en men anders dan wij omgaat met situaties, is het voor mij ook een proces van 'overgave'. Ten eerste reis ik met mijn vader Ben en zoon Zeb en hebben we ieder onze wensen, karakters en gewoonten. Nu ben ik met Zeb redelijk afgestemd omdat hij bij mij woont, maar om te zien hoe mijn zoon onze reis ( in grote lijnen en details) beleeft is toch weer heel erg anders, misschien niet altijd hoe ik had gedacht maar.....het is goed. Ik laat het los. Inmiddels reizen we al een week met elkaar en ik kan me de laatste keer niet heugen dat ik zo lang en 24/7 met mijn vader heb doorgebracht. Maar we gaan heel goed, er is een fijne flow en dat komt doordat we een gemeenschappelijk 'doel' hebben maar ook wederom door los te laten.
Voor onze reis van Yogjakarta naar Surabaya, waar we nu mee bezig zijn, hebben we het wat minder getroffen met de gids. Het is bijna knap hoe hij op elke vraag eigenlijk geen antwoord geeft, de dagen en situaties niet goed overziet en al helemaal geen inschatting van tijd kan maken. Dat heeft ons al een paar keer in een lastige situatie gebracht maar ook hier komt geen gedoe van. We uiten het wel maar laten het vervolgens gaan en hebben er gewoon onder ons even de slappe lach over.
Ik denk tijdens deze reis, met ellenlange autoritten, veel na over de waarde van loslaten en me wat minder druk maken. Met name in mijn dagelijks leven, werk en relatie met mijn vrienden en geliefde wil ik daar stappen in maken. En niet voor niets heb ik een prachtige Shiva gekocht, de god van welzijn voor allen, vernietiging van het kwaad en transformatie. 
Zelfs het ophouden van mijn plas zie ik inmiddels als meditatie. Heel vaak, en zeker in een situatie als beschreven door mijn vader van onze reis naar Kediri, moet ik mijzelf werkelijk naar een andere wolk of level brengen. En het werkt, ik kan het! Een autorit op de meest zwarte zondag ( einde suikerfeestweekend ) waarin we met ons busje 10 meter per minuut vooruit kropen en 3 rijen dik op een smalle lokale weg met 4 cm tussen de voertuigen reden heb ik weggezucht. Ondanks mijn neiging om na 7 uur non stop in een pot dicht busje met lang en zeer lijf een soort van hysterisch te gaan gillen, bedacht ik dat ik niet altijd kan weten waar een situatie eindigt of waar en wanneer ik uitkom. Dat het geen zin heeft om te klagen of te gillen, dit is wat het is. En dat ik 'eigenlijk' loeiend nodig moest plassen en dat gewoon echt echt ECHT niet kon, werd door rustig te blijven en aan andere dingen te denken gewoon prima te doen en heb ik denk ik een persoonlijk record gevestigd gisteren :-))) 
Kortom: wat een prachtige reis, ik geniet én ik leer!