Hoe is het nou toch zo gekomen?
27 juli 2013 - Amsterdam, Nederland
Eindelijk is ook ‘dochter van Geuns’ in de pen geklommen voor een verhaaltje voorafgaand aan onze reis naar Indonesië.
Hoe is het nou toch zo gekomen dat ik op 4 augustus in het vliegtuig stap met mijn vader (Ben 74 jaar) en zoon (Zeb 13 jaar) ?!!
Eigenlijk begon het ruim 4 jaar geleden. Ik had mij losgeworsteld uit het ‘keurslijf’ van de loondienst en was mijn bedrijf IS WORKS gestart. Daardoor was er meer ruimte en aandacht voor mijn eigen talenten en drijfveren en begon ik mij meer en meer te interesseren voor mijn roots. Ik werd lid van de Indo Business Club, haakte op Twitter met allerlei leuke Indo’s in en verderop werd ik lid van de Industrieele Groote Club die een Nederlands-Indië tafel brengen. De geschiedenis van Indonesië en dus het verhaal van mijn vader fascineerde en raakte me. Ik ontdekte bepaalde gewoontes en karakter trekken van mijzelf (van graag willen zorgen, een tikkeltje Javaanse prinses gedrag, op platte voeten een hurk-zit doen tot mijn oogopslag - en ik heb niet onverdienstelijk badminton gespeeld) in andere Indo’s en dat bracht weer een soort van saamhorigheid.
De sterke wens ontstond om Indonesië te bezoeken....en dat wilde ik heel graag met mijn vader doen. Maar Ben hield lang de boot af. Het hoefde voor hem niet zo en ‘wij zouden toch maar ruzie krijgen’ en zo bleef het een beetje in de lucht hangen. Totdat ik op mijn 44 ste verjaardag een prachtig kookboek kreeg van Clifford, een -eveneens Indo- vriend van mij: Boekoe Bangsa. Mijn vader was die verjaardagsavond geboeid in dat boek aan het bladeren en dat bracht Frederiek - een van mijn liefste vriendinnen - op het idee om even bij hem te zitten en mijn wens er nog maar eens keer in te wrijven bij de paps. Mijn ouders bleven slapen en de volgende ochtend bij het ontbijt vertelden zij mij dat Ben er toch misschien, waarschijnlijk, eventueel voor open stond om die reis te gaan maken. Yeeeehhhh!!! Ik weet nog goed hoe blij ik was (en nog steeds ben)
Mama Riet en zus Hester gaan niet mee, ieder om hun eigen redenen, maar we voelen ons zeer gesteund door hen in ons avontuur.
En nu gaan we dan, het is bijna zo ver! We maken grapjes over de hoeveelheid Autan die we mee gaan zeulen, dat mijn vader al weken bezig is met miniatuur shampoo-tjes te verzamelen en het idee dat ‘men’ ons aanschouwend wel zal denken dat ‘die oudere man’ wel een lekker (al zeg ik het zelf) jong blaadje heeft gescoord en Zeb een kind is van een 2de leg. En ‘hey’ natuurlijk gaan we voor het plezier, het avontuur, de cultuur, mooie batik scoren, het eten en het prachtige landschap.
Maar ik weet nu al dat ik ook een paar traantjes (van bijzondere blijdschap) weg zal pinken als we onze familie in Jakarta zien, ik hand in hand met mijn vader en zoon door Surabaya ( waar Ben is opgegroeid) loop, het graf van mijn opa bezoek en mijn vader voor me zie - lang geleden, onbezorgd en jong - wonend in dit land.
Laat dit reis blog een mooi document worden waarin we onze ervaringen met jullie - onze familie en vrienden - delen.
X Isrid
Veel plezier Isrid, samen met Sr. en Jr.!
Groetjes,
Frank
fijne reis en kom heel terug ennnnnnnnnnnnnnnn met mooie foto`s en andere dingen.
Tempo doeloe