Naar de Prambanan

We beginnen al aardig aan het ritme van vroeg op zijn te wennen. Vanochtend moeten we al om 7 uur in de foyer van ons hotel Sukajadi staan. We worden door een heel blij en vriendelijke mevrouw opgehaald, die ons naar het station zal brengen. De koffers gaan in het busje en gelukkig vraagt ze mij nog of wij 2 koffers bij ons hebben? Wat een geluk, want mijn koffer stond nog op de hotelkamer. Die waren ze vergeten op te halen.
Ruim op tijd stonden wij op het perron. de trein naar Yogyakarta vertrok stipt om 8 uur. We kwamen na wat gescharrel en gevraag in de eerste wagon er achter, dat je moest gaan zitten op de stoelen die correspondeerde met het treinkaartje van treincoupé en stoel. Dus daar gingen we dan met z'n 3-tjes naar 'kompartemènt' nomor tiga, nummer drie dus.
Het was frisjes in de trein. We waren gewoon te dun gekleed, maar gelukkig kwam een man langs met een stapel blauwe dekens, die wij dankbaar huurden voor Rp. 10.000 per stuk.
Op de stoelen voor mij zat een jong gezin, de man kwam halverwege de reis naast mij zitten en wij raakten in gesprek. Ze waren op doorreis naar familie in Solo, dit i.v.m. de Lembaran. Ze woonden in Palembang, Sumatra en hadden al zijn ouders ontmoet in Bandung. We wisselden over en weer gegevens uit. Hij maakte mij een compliment hoe goed ik Bahasa Indonesia sprak. Heel trots! 
Het prachtige Javaanse landschap flitse langs ons heen, strakke groene rijstvelden, honderden bananenbomen, wuivende klapperbomen, desa's en kampongs. Allemaal te mooi, misschien.
Na een 8 uur durende reis, kwamen we dan eindelijk in Yogyakarta aan. Al bij de uitgang hield een man een bordje omhoog met 't opschrift: Mr. ZEB. 
Ook nu stond er een wit busje voor ons klaar. Begeleider en chauffeur stelden zich aan ons voor.
De begeleider heette Agung en de 'sopir' Pramono. De eerste sprak gebrekkig nederlands.
Meneer Agung had een voorstel, als we niet te moe waren van de reis, om meteen naar de tempel Prambanan te rijden. Dat vonden we teveel gevraagd, we wilden eerst wat eten en ons opfrissen in het hotel. Klant is koning nietwaar?

Dus om een uur of 5 'smiddags gingen we richting de Prambanan. Agung vertelde dat deze tempel vernoemd was naar de naam van het dorp daar, maar ik weet beter :) het betekent "veel priesters". 40 jaar geleden ben ik hier ook geweest en kon me herinneren dat het niet zó toeristisch was als nu. Grote parkeerplaatsen en veel kleine souvenir winkeltjes.
Wat mij opviel was dat deze Hindoeïstische tempels Prambanan, zo donker bijna zwart waren. Er liepen drommen mensen. De hoogste tempel waar Shiwa's beeld in staat is 47 m. hoog en wordt geflankeerd door de tempels gewijd aan Brahma en Vishnu. 
We hebben veel foto's gemaakt, maar de duisternis viel al gauw in, dus de hoogste tijd om naar ons hotel te gaan.

Sampai berjumpa!